Αγαπητό μου παιδί...

Είναι πολλά αυτά για τα οποία θέλω να σου ζητήσω συγνώμη. Δεν έχω την απαίτηση να με καταλάβεις και να με συγχωρέσεις. Ελπίζω μόνο να δράσεις ακριβώς αντίθετα από ότι εγώ το χρόνο που κατανάλωσα στον τόπο αυτό.

Συγνώμη που παρέλαβα ένα καθαρό ποτάμι και στο παραδίδω βρώμικο.

Συγνώμη που παρέλαβα έναν καταγάλανο ουρανό και σου παραδίδω μια μουντζούρα.

Συγνώμη που νόμιζα πως σου παρείχα μόρφωση, αλλά στην ουσία σε εκπαίδευα για να δεχτείς μοιρολατρικά την κατάντια.

Συγνώμη που σε έμαθα πώς να κερδίζεις από το δημόσιο χρήμα εις βάρος του κοινού καλού και σε έκανα λαμόγιο όμοιό μου.

Συγνώμη που σε έμαθα να μην εμπιστεύεσαι κανέναν, με τις διαφορετικές θέσεις μου ανάλογα με ποιον διαλεγόμουν.

Συγνώμη που σε έκανα ρουφιάνο και κατήγορο πάντων, όταν κάθε φορά που με ρωτούσες για τον χαρακτήρα κάποιου, εγώ είχα πάντα ένα ‘καλό’ λόγο για αυτόν.

Συγνώμη που ήμουν πολέμιος σε κάθε σκέψη και δράση σου, απαιτώντας τη σιγουριά(;) του κατεστημένου.

Συγνώμη που σου πιπίλιζα το μυαλό με έργα που ΘΑ φτιάξουμε, και μέχρι σήμερα, είσαι σχεδόν 25, εξακολουθώ να σε κοροϊδεύω με έργα που ΘΑ φτιάξουμε.

Συγνώμη που τόσα χρόνια σου λέω ότι εμπιστεύομαι τους νέους, αλλά δεν κάνω τίποτα για να στο αποδείξω και να σε κρατήσω σε αυτόν τον τόπο.

Γνωρίζω όμως, πως εσύ και οι φίλοι σου, πάψατε να με πιστεύετε και καλά κάνετε. Γι' αυτό και υπάρχει μια εσωτερική χαρά μέσα μου.

Γιατί παρόλες τις προσπάθειές μου για το αντίθετο, έμεινε μέσα σου η φλόγα της αμφισβήτησης και της απαξίωσης της δικής μου σκάρτης και δήθεν εποχής που τόσο πεισματικά προσπαθούσα να σου εμφυσήσω, αλλά και της κοινωνίας που προσπαθούσα να σε εντάξω.

Ο πατέρας σου.