Το παρακάτω κείμενο είναι παλιό και από αυτά που λαμβάνω συχνά στο mail.
Έχει όμως την αξία του.H Ελλάδα είναι ένας τόπος γεμάτος πληγές που πονάνε.
Όμως οι Έλληνες φοβούνται τον πόνο και προσπαθούν να τον ξεγελάσουν!
Κάνουν καραγκιοζιλίκια, παίρνουν πόζες, το ρίχνουν στο τσιφτετέλι, στα κοσμικά, στα κομματικά...
...Φοβούνται να αντικρύσουν κατάφατσα τον πόνο, τα προβλήματά τους, τον εαυτό τους, την ταυτότητά τους. Ποτέ λαός δεν φοβήθηκε τον εαυτό του, περισσότερο απ' ότι ο νεοέλληνας. Όμως ο πόνος εξορκίζεται με τον πόνο!
Αν τον αντικρύσεις κατάματα, αποκτάς αυτογνωσία, εξανθρωπίζεσαι...
Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου Ιστορίας ο Έλλην απεκαλύφθη ανέκαθεν κατώτερος των περιστάσεων, αν και απο διανοητικής απόψεως κατείχε πάντοτε τα πρωτεία...
Ο Έλλην είναι ευφυέστατος αλλά και αισθηματίας, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά και πλήρης προλήψεων, θερμόαιμος, ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής.
Ανέδειξε τον Σωκράτη δια να τον δηλητηριάσει. Εθαύμασε τον Θεμιστοκλή δια να τον αποπέμψει. Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη δια να τον καταδιώξει.
Έκτισε τον Παρθενώνα και μεθυσθείς εκ της αίγλης του, αφήκε βραδύτερον να γίνει στόχος οβίδων.
Έφερε το '21 δια να το διακυβεύσει. Εδημιούργησε το 1909 δια να το λησμονήσει. Ετριπλασίασε την Ελλάδα και παρ' ολίγον να την κηδεύσει.
Κόπτεται την μίαν στιγμήν δια την αλήθεια και την άλλη μισεί τον αρνούμενο να υπηρετήσει το ψεύδος.
...O Έλληνας είναι πιο εγωιστής από εμάς και συνεπώς απ' όλα τα έθνη του κόσμου.
Το άτομό του είναι πάντων χρημάτων μέτρον" κατά το ρητό του Πρωταγόρα.
Αδέσμευτο, αυθαίρετο και ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο, ορθώνεται το "εγώ" των Ελλήνων.
Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί , όσα εμείς (οι Ρωμαίοι) αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με την σκέψη τους.
Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν απ' αυτούς.
Χάρις σε αυτό η σχέση τους με το σύμπαν, με τα πράγματα, με τους ανθρώπους, δεν μπαγιατεύει αλλά είναι πάντα νέα, δροσερή και το κάθε τι,
Χάρις σε αυτό το "εγώ" αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στη ψυχή τους.
Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα. Το ίδιο "εγώ" που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των ανθρώπων.
Και ήρθανε καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλά δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες...
...ο Έλληνας έχει την πιο αδύνατη μνήμη από μάς, έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο , μόλις δυσκολέψουν λίγο τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρυθμίσεις.
Θες να σαγηνεύσεις την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη ελληνική ; Πες τους : "Σας υπόσχομαι αλλαγή" , πες τους: "Θα θεσπίσω νέους νόμους" αυτό αρκεί. Με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία του, το αψίκορο πάθος του.
Τι φαεινές συλλήψεις θα βρεις μέσα σ' αυτά τα ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας της στιγμής!
Οι Έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν επάνω απ' τα πράγματα. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος, θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης ακόμα και όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία ή στο δικαστήριο.
Ο Έλληνας ζητεί απ΄τον νόμο δικαιοσύνη για την δική του προσωπική περίπτωση. Εαν τύχει και ο νόμος, δίκαιος στη ολότητά του και δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις όπως η δική του, δεν μπορεί αυτό να το παραδεχτεί.
Και εν τούτοις το διακύρηξε ο μεγάλος Πλάτων, πως τέτοια είναι η μοίρα και η φύση των νόμων, πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη.
Παράδοξο πλάσμα, ατίθασο, περίεργο, ημίκαλο, ημίκακο, ασταθές , αβέβαιο διαθέσεων, εγωπαθές και σοφόμωρον ο Έλλην.
Οικτήρετέ τον, θαυμάστε τον αν θέλετε, ταξινομήστε τον αν μπορείτε.
