Μια διαφορετική προσέγγιση

Πραγματοποιήθηκε χθες η ομιλία για την ποιότητα των νερών της περιοχής από τους χημικούς Θανάση Παντελόγλου και Παναγιώτη Ρωμανά. Τους ομιλητές προσκάλεσε ομάδα κατοίκων, καθώς προέκυψαν ίχνη βαρέων μετάλλων σε δείγμα νερού ΕΥΔΑΠ στο χωριό.
Αυτό λοιπόν που όφειλε να κάνει ο δήμος, από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το έγγραφο, ανέλαβε να το κάνει μια ομάδα ανθρώπων. Δηλαδή να ενημερώσει τους κατοίκους του χωριού.
Οι δύο χημικοί τόνισαν πως το νερό που λαμβάνει ο Άγιος Θωμάς από την ΕΥΔΑΠ είναι καθαρό και η συζήτηση εστιάστηκε στη ρύπανση του Ασωπού και τον υδροφόρο ορίζοντα, που παρότι υδροφόρος κατάφερε να ανάψει φωτιές μεταξύ του Κυρίου Παντελόγλου και ομάδας αγροτών. Αυτό γιατί χαρακτήρισε τους αγρότες εν αγνοία τους εγκληματίες. Έτσι η όλη συζήτηση παρεκτράπηκε. Οι αγρότες θεώρησαν τον χημικό υπεύθυνο για τη μη προώθηση των προϊόντων τους. Και φυσικά ο υπόλοιπος κόσμος άρχισε να αποχωρεί θυμωμένος και αγανακτισμένος.

Λίγες σκέψεις για τα χθεσινά

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να αμφισβητήσει μετά από τη χθεσινή συζήτηση, το μέγεθος της μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα από τη Θήβα ως τον Ευβοϊκό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η περιοχή μας, ο κάμπος μας, είναι τοξινωμένος γι’ αυτό και ευδοκιμούν ως κύριες καλλιέργειες τα καρώτα και μερικά καλάμια στην κοίτη του Ασωπού, που είναι ανθεκτικά στο εξασθενές χρώμιο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι βιομηχανίες, πρέπει να δώσουν λύση μόνες τους, χωρίς να βαρύνουν το κρατικό και το Ευρωπαϊκό ταμείο.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Τι γίνεται όμως όταν ένας επιστήμονας θυμώνει;
Στα αρνητικά του κυρίου Παντελόγλου, χρεώνουμε την ηχορύπανση που προκάλεσε στην αίθουσα, παρότι μάχεται την ρύπανση του Ασωπού και κούρασε το ακροατήριο.
Δεν είδαμε ανάλογη ρύπανση σε τηλεοπτική παρουσία του σε εκπομπή του 902!
Επίσης διαπιστώσαμε ένα μανιώδες κάπνισμα απαγορευμένο σε δημόσιο χώρο που δεν συνάδει με τα λεγόμενα του περί πρόληψης για τον καρκίνο, από όπου και αν προέρχεται.
Και ερχόμαστε στο προκείμενο: Οι αγρότες και το εξασθενές χρώμιο.
Αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά στο μέσο του κυκλώνα να απολογούνται για ένα έγκλημα!
Είδαν τα προϊόντα τους στις λαϊκές αγορές να σημειώνουν μηδενικές πωλήσεις και τρελάθηκαν.
Μήπως έχει κανείς την εντύπωση ότι οι αγρότες της περιοχής μας απολαμβάνουν ζωή χαρισάμενη;
Οι αγρότες της περιοχής μου φυτοζωούν.
Μάχονται για τα προς το ζην. Δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω.
Οι περισσότεροι επένδυσαν σε αυτές τις καλλιέργειες.
Πήραν δάνεια για να εξελίξουν τον εξοπλισμό τους, χρωστούν σπόρο και λιπάσματα και περιμένουν να ζήσουν τις οικογένειές τους.
Ποιος τους ώθησε σε αυτή την επένδυση; Ο κρατικός μηχανισμός φυσικά. Μια ριμαδοεπιδότηση που πάντα καλύπτει μέρος χρεών προηγούμενων ετών και αυτοί οι άνθρωποι συνεχώς εγκλωβισμένοι.
Αυτοί οι άνθρωποι που παλεύουν για τα προς το ζην, ουσιαστικά παλεύουν για την επιβίωσή τους.
Πείτε σε έναν άνθρωπο της Κένυας: ‘είσαι τοξινωμένος και θα μπεις σε καραντίνα’. Έχει αυτός ο άνθρωπος μυαλό για να σκεφτεί τι μέλει γενέσθαι, τη στιγμή που έχει επείγουσες πρωταρχικές ανάγκες που προσπερνούν και αδειάζουν οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα, όσο σημαντικό και σοβαρό να είναι;
Κατά συνέπεια αδυνατούν να καταλάβουν το πρόβλημα γιατί στην επικοινωνία μεταξύ πομπού και δέκτη υπάρχουν εμπόδια καθημερινής επιβίωσης.
Οι αγρότες κατά τη γνώμη μου, είναι ΗΡΩΕΣ. Και εξηγώ γιατί.
Αυτό έμαθαν να κάνουν στη ζωή τους και αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν, αν δεν βρεθεί ένας φορέας να τους δείξει κάτι καινούργιο.
Οι άνθρωποι αυτοί προσφέρουν στη περιοχή αυτό που θα έπρεπε να κάνει ο κρατικός φορέας. Ο κύριος Παντελόγλου είπε πως εξυγίανε περιοχές στο εξωτερικό από εξασθενές χρώμιο με χρήση ριζών καρώτου. Αυτό κάνουν και οι αγρότες. Χάρη σε αυτούς και τη καλλιέργεια του καρότου, δεν έχει μεγαλύτερα ποσοστά εξασθενούς χρωμίου η περιοχή. Τώρα γιατί το κράτος τους επιτρέπει να πουλούν τα προϊόντα τους και τους δίνει πιστοποιητικά καταλληλότητας προϊόντων, αυτό δεν είναι σε θέση να το απαντήσουν οι αγρότες.
Κάτι δεν πρέπει να κάνει το κράτος για τους ανθρώπους αυτούς; Σίγουρα.
Αν επιθυμούσε ο κρατικός μηχανισμός θα πρότεινε σε αυτούς τους ανθρώπους να αγοράζει τα προϊόντα τους σε τουλάχιστον διπλάσια τιμή από την κανονική και να τα διαχειρίζεται ως στερεά απόβλητα. (Πάντα στη βάση των σκέψεων και της συζήτησης με τους δύο χημικούς). Με δεδομένο ότι απαιτείται τουλάχιστον μια πενταετία για την εκκαθάριση του υδροφόρου ορίζοντα προκειμένου να δώσει νερό προς χρήση, όχι όμως πόσιμο, αυτοί οι άνθρωποι που θα διαθέσουν τα κτήματά τους για την εξυγίανση, πρέπει να προετοιμάζονται για το επέκεινα. Τι καλλιέργειες μπορούν να κάνουν μετά την πενταετία στη περιοχή αυτή;
Πάλι λοιπόν η απάντηση και η λύση θα έρθει από τον κρατικό φορέα, το υπουργείο γεωργίας. Μια ομάδα γεωπόνων θα πρέπει να εγκατασταθεί στη περιοχή, να διδάξει και να μυήσει αυτούς τους ανθρώπους σε καινούς τρόπους καλλιέργειας.
Τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από τους αγρότες.
Όταν τους εκπαιδεύσουμε να καλλιεργούν, όχι σωστά γιατί σωστά είναι πολλά, αλλά σύμφωνα με τα πρότυπα, οικολογικά, βιοκαλλιεργητικά, τεχνικά και ότι άλλο σκεφτεί κανείς.
Εξυπακούεται ότι τα παραπάνω εξελίσσονται από την ημέρα που έχει καταστεί ικανή η διαχείριση των βιομηχανικών αποβλήτων.
Το γενικό συμπέρασμα κατά τη γνώμη μου είναι πως η λύση του προβλήματος είναι πάνω και πέρα από τοπικές δράσεις. Καμία δημοτική αρχή δεν μπορεί να αναλάβει το βάρος του συγκεκριμένου προβλήματος. Το παράδειγμα του Δήμου Οινοφύτων καταδεικνύει πως και οι δύο δημαρχιακές ‘κυβερνήσεις’ φαίνονται πολύ μικρές εμπρός σε βιομηχανίες που έχουν πλοκάμια μέχρι και σε ύπατα κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά σξιώματα.
Σίγουρα όταν οι φωνές ενώνονται γίνονται ηχηρές. Όμως σε αυτές τις περιπτώσεις δύσκολα αποφεύγονται τα φάλτσα.
Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα για να επιλυθεί, πρέπει να εξηγηθεί και να γίνει κατανοητό. Η πολιτική βούληση που αρκετά χρησιμοποιήθηκε ως έκφραση στη χθεσινή συζήτηση δεν αρκεί αν δεν υπάρξει ενέργεια. Εκτός και αν αυτοί που χρησιμοποιούν τις λέξεις δεν κατέχουν τι σημαίνουν.
Το μέγεθος του προβλήματος δεν έχει γίνει κατανοητό.
Αυτό κατάλαβα εγώ με το μικρό μου το μυαλό.