Τις πταίει;

Το 2000 συγκεντρώνονται στη Λισσαβόνα οι Ευρωπαίοι Ηγέτες και εκφράζουν ρητά την πρόθεσή τους να καταστήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση του 2010, την πλέον ανταγωνιστική και δυναμική οικονομία γνώσης παγκοσμίως, ικανή για βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη, με περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας και μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή.

Η προοπτική των στόχων της Στρατηγικής της Λισσαβόνας είναι μακροπρόθεσμη και για το λόγο αυτό η έμφαση δεν δίνεται μόνο στην ανάπτυξη, αλλά, κυρίως, στη βιωσιμότητά της. Επισημαίνεται η αναγκαιότητα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υιοθετήσουν υγιείς μακροοικονομικές πολιτικές, προκειμένου να μπορέσουν να επιδιώξουν και μακροπρόθεσμους αναπτυξιακούς στόχους με σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας.
Τονίζεται, επίσης, η σημασία της προστασίας του, ιδιαίτερα επιβαρυμένου σήμερα, φυσικού περιβάλλοντος και η αναγκαιότητα οποιαδήποτε μελλοντική δραστηριότητα να είναι συμβατή με την περιβαλλοντική βιωσιμότητα.

Η πρώτη από τις 10 βασικές κατευθύνσεις της Στρατηγικής της Λισσαβόνας αναφέρει :
Η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού χώρου γνώσεων, μέσα στον οποίο οι πολίτες και οι επιχειρήσεις θα έχουν φθηνή πρόσβαση σε ένα παγκόσμιο δίκτυο πληροφόρησης και υπηρεσιών. Όλοι αδιακρίτως οι πολίτες θα έχουν την απαραίτητη κατάρτιση, προκειμένου να μπορούν να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες που τους παρέχονται από αυτήν την κοινωνία των γνώσεων. Το ηλεκτρονικό εμπόριο και το διαδίκτυο θα χρησιμοποιούνται ευρέως και θα συμβάλλουν στη διεύρυνση των δραστηριοτήτων των επιχειρήσεων, ενώ οι νέες τεχνολογίες θα συμβάλλουν στην αστική και στην περιφερειακή ανάπτυξη, με τρόπο φιλικό προς το περιβάλλον.

Οι στόχοι που τέθηκαν έπρεπε να είναι μετρήσιμοι και θεσπίστηκαν δείκτες αξιολόγησης της υλοποίησης των στόχων. 35 το 2001, αυξανόμενοι σε 42 το 2002 προκειμένου να ενταχθούν τομείς έρευνας, καινοτομίας και περιβάλλοντος.
Το 2004 οι δείκτες περιορίζονται σε 14 και σε ότι αφορά το περιβάλλον, παραμένει ως μετρήσιμο μέγεθος, η εκπομπή των αερίων που είναι υπεύθυνα για το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Συγκεκριμένα η έκθεση της Ευρωπαϊκής επιτροπής το 2003 στις Βρυξέλλες θέτει για το 2004 ως προτεραιότητα την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας στον βιομηχανικό τομέα με ανάπτυξη περιβαλλοντικών τεχνολογιών.

Στις πίνακες τις έκθεσης η Ελλάδα κατατάσσεται στις 4 χειρότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε όλους τους τομείς αξιολόγησης, συμπεριλαμβανομένης και τις αειφορείας (περιβάλλον, κλιματικές αλλαγές).

Ως προς την εναρμόνιση της αειφόρου ανάπτυξης, η υιοθέτηση στρατηγικών βιώσιμης ανάπτυξης είναι ιδιαίτερα περιορισμένη και δεν υπάρχει μέριμνα από όλες τις ενδιαφερόμενες πλευρές για εφαρμογή περιβαλλοντικής πολιτικής.

Από το 2000 με ενδιάμεσους σταθμούς(επιτροπή Κοκ με προτάσεις για θέσπιση νόμων) έως σήμερα, η πατρίδα μας δεν φαίνεται να τα πηγαίνει και τόσο καλά, εκτός αν επιταχύνει τον χρόνο που απέμεινε μέχρι το 2010.

Η παραπάνω αναφορά δεν έχει σκοπό την ολική προσέγγιση και αξιολόγηση της Στρατηγικής της Λισσαβόνας, αλλά τα όσα εμπεριέχονται σε αυτή και αφορούν το περιβάλλον.
Αυτό γιατί στις συγκεκριμένες προτάσεις, υπάρχουν μόνο οι συνήθεις διαπιστώσεις και οι παραινέσεις για λήψη μέτρων.
Η πατρίδα μας τελευταία σε όλους τους δείκτες, πως θα ήταν δυνατόν να κάνει εξαίρεση στα θέματα του περιβάλλοντος!

Μεταφέροντας αυτή τη διάθεση στο θέμα που απασχολεί την περιοχή μας και συγκεκριμένα την μόλυνση του τοπικού περιβάλλοντος από τις υπέρ του δέοντος ρυπογόνες βιομηχανικές μονάδες, που σε πείσμα των κατοίκων αρνούνται να ακολουθήσουν περιβαλλοντική πολιτική, δεν αναμένουμε το διαφορετικό.

Τούτο γιατί ενώ η χώρα μας εναρμονίζεται νομικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση, σχεδόν ποτέ δεν εφαρμόζονται οι νόμοι ή και αν εφαρμοστούν είναι τέτοια η ερμηνεία που εστιάζει στην οικονομική τιμωρία, αποσκοπεί δε στην ικανοποίηση και τον κατευνασμό επιφανειακών λαϊκών απαιτήσεων.

Στην περιοχή μας συμβαίνει όμως και ένα περίεργο, όχι βέβαια αδικαιολόγητα.
Σε μια τεράστια περιοχή από την αρχή του Ασωπού μέχρι τον Ωροπό ένας Δήμος και συγκεκριμένα ο Δήμος Οινοφύτων επωμίσθηκε το μεγαλύτερο βάρος αυτού του προβλήματος, ίσως και λόγω της ακαταλληλότητας του πόσιμου νερού.
Έτσι το πρόβλημα προσωποποιήθηκε στο αξίωμα Δήμαρχος.
Μα αυτός μαζί με τους Δημοτικούς συμβούλους παίρνει τις αποφάσεις!
Θα μπορούσε να είναι ο αντίλογος.

Αν και παρατηρήθηκαν ανησυχίες και προβληματισμοί στους μεγάλους δήμους του νομού μας και στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση που οδήγησαν στη δημιουργία φορέων και δεξαμενών σκέψης για το πρόβλημα, κανένας άλλος τοπικός άρχοντας δεν φαίνεται να σηκώνει το ίδιο βάρος με τον δήμαρχο Οινοφύτων.
Δεν υπάρχουν στους όμορους Δήμους, Σχηματαρίου, Τανάγρας, Ωροπού περιβαλλοντικά προβλήματα;
Υπάρχει κάποιο διαχωριστικό που διακόπτει τους αέριους ρύπους ή τα υπόγεια λήμματα να ταξιδεύουν εκτός ορίων του Δήμου;
Κανείς από τους εκεί άρχοντες δεν φαίνεται να εισπράττει τόσο έντονη κριτική, όσο ο Δήμαρχος Οινοφύτων.

Αν καταγράψουμε τις ενέργειες και τις προσπάθειες των δήμων, θα διαπιστώσουμε πως ο Δήμος Οινοφύτων έχει κάνει τις περισσότερες.
Παρόλα αυτά το πρόβλημα παραμένει.
Και θα παραμένει να είναι δακτυλοδεικτούμενος ο δήμαρχος Οινοφύτων, γιατί πίστεψε πως με τη βοήθεια των συνεργατών του θα επιτύγχανε σε ένα χρόνο, όσα δεν πέτυχαν οι προηγούμενοι σε τέσσερα.
Ας καταγράψουμε παρακάτω τι οδήγησε κατά τη γνώμη μας, στην πρόωρη αμφισβήτηση του προσώπου του Δημάρχου Οινοφύτων :
-Επιλογή συνεργατών όχι με γνώμονα την ικανότητα και την ποιότητα, αλλά με την ποσοτική συγκέντρωση ψήφων.
-Θεώρησε πως η ολοφάνερη απραξία των προηγούμενων δεν θα αποτελούσε τροχοπέδη στην εκπλήρωση του σκοπού και δεν θα αφυπνούσε δυνάμεις που βρίσκονταν σε μόνιμη αδράνεια.
-Εξαναγκάστηκε σε ανακοινώσεις για τους χρόνους κατασκευής έργων που δεν ήταν εφικτοί και σε προτροπές προς τους κατοίκους, επί παραδείγματι επισκέψεως στο ποτάμι, που μόνο θυμηδία προκάλεσαν.
-Δεν ενέπνευσε φιλοσοφία ηγέτη ικανού να πείσει.
-Η απαίτηση για ταχύτατη ικανοποίηση προεκλογικών υποσχέσεων(ρουσφέτι) των συμβούλων του από τους δημότες ήταν ιδιαίτερα πιεστική. Αυτό γιατί πλέον ο κόσμος έχει κουραστεί να περιμένει. Έχει αυξηθεί η ανεργία της περιοχής, ιδιαίτερα στις πρώτες παραγωγικές ηλικίες και στις ηλικίες που πλησιάζουν προς συνταξιοδότηση.
-Διασπάστηκε από την βασική του προεκλογική ομάδα για τον τρόπο διεκδίκησης καθαρού νερού, αλλά και για την τιμωρία των ήδη εμπλεκομένων σε ζητήματα βλαβών υγείας συνεπεία της ποιότητας του πόσιμου νερού.
-Η στενή σχέση με τον Επίσκοπο Θηβών και Λεβαδείας, ενώ στην αρχή έδειξε να βοηθάει, ουσιαστικά αποδυνάμωσε το κύρος του, καθώς υπήρξε έντονη η αίσθηση πως δρούσε ως εντολοδόχος εκτελεστικός διοικητής.
-Σε μικρότερο βαθμό το ‘βόλεμα’ συγγενικών προσώπων και η χρήση δημοτικού αυτοκινήτου για περιστάσεις που δεν έχουν σχέση με τον Δήμο συνέβαλαν με τον τρόπο τους στην πτώση της δημοτικότητας του ανδρός, όχι επειδή έγιναν, αλλά επειδή είχαν στηλιτευτεί από τον ίδιο.

Όλα τα παραπάνω τα αναφέραμε όχι για τα ‘χώσουμε’ στο Δήμαρχο, όπως θα έλεγαν σε άπταιστα Ελληνικά τα παιδιά μας, αλλά για να γίνει εμφανής η δαιδαλώδης δημόσια διοίκηση στην οποία μπορεί να βρεθεί εντός σκηνής και παρασκηνιακά, όποιος θελήσει να ασχοληθεί με τα κοινά.

Η μικρή εκχώρηση δικαιωμάτων στους ΟΤΑ από τη κεντρική εξουσία στερεί τη λήψη άμεσων αποφάσεων και δημιουργεί μεγάλη ψυχολογική πίεση στον Δήμαρχο, καθώς είναι το ενδιάμεσο πρόσωπο που καλείται να απορροφήσει και να φέρει σε πέρας τις αποφάσεις των πιο πάνω ιεραρχικά διοικήσεων και των απαιτήσεων των δημοτών.

Το πρόσφατο πρόβλημα της διαχείρισης μιας εξαιρετικά επικίνδυνης κατάστασης(πόσιμο νερό) για σημαντικό κομμάτι πληθυσμού του δήμου τον βρήκε στην ανάληψη της διοίκησης του Δήμου και τον έφερε αντιμέτωπο με γραφειοκρατία που ούτε ο ίδιος είχε φανταστεί ποτέ στον προηγούμενο εργασιακό του χώρο. Φυσικά δεν υποχρεώνει κανείς κανένας να αναλάβει ευθύνες.
Ανέδειξε δε ένα μεγάλο πρόβλημα.
Την πλήρη άγνοια των τοπικών φορέων στη γνώση της διαχείρισης κρίσεων, όπως φυσικές καταστροφές, γιατί περί αυτού πρόκειται.
Ταυτόχρονα διαφάνηκε και η προσπάθεια ανώτερων διοικήσεων όπως Νομαρχία, Περιφέρεια, Υπουργεία στην μετάθεση δικών τους ευθυνών στον ΟΤΑ Οινοφύτων με αποστολή εγγράφων που αντί να αμβλύνουν το πρόβλημα, δημιούργησαν περισσότερη σύγχυση τόσο στη Δημαρχιακή Αρχή, όσο και στους Δημότες.

Στο άρθρο 24 του Κώδικα ∆ήµων και Κοινοτήτων αναφέρονται αναλυτικά οι
αρμοδιότητες της Α΄βάθµιας Αυτοδιοίκησης και συγκεκριμένα:
Η διοίκηση όλων των τοπικών υποθέσεων ανήκει στην αρμοδιότητα των ∆ήµων και των Κοινοτήτων, κύρια µέριµνα των οποίων αποτελεί η προαγωγή των κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων, καθώς και των πολιτιστικών και πνευματικών ενδιαφερόντων των κατοίκων της. ………Ο έλεγχος της τήρησης των διατάξεων που αφορούν την καθαριότητα, την κυκλοφορία και στάθµευση των οχηµάτων, την οικοδόµηση, την ύδρευση, την άρδευση, την αποχέτευση, την ηχορύπανση, τη ρύπανση των θαλασσών από πηγές ξηράς, την προστασία των επίγειων και υπόγειων υδάτινων αποθεμάτων και την προστασία του περιβάλλοντος…..η ίδρυση και λειτουργία δηµοτικών ή κοινοτικών εργαστηρίων και ο έλεγχος των υγρών, στερεών και αέριων αποβλήτων, της ρύπανσης των υδάτων και της θάλασσας



Ναι αναγνωρίζουμε λάθη στους χειρισμούς του Δημάρχου Οινοφύτων.
Τα ερωτήματα όμως παραμένουν και απασχολούν:

Είναι το πρόβλημα της μόλυνσης του Ασωπού τοπική υπόθεση;
Γιατί μόνο αυτός στο στόχαστρο;
Ποια η θέση και η στάση των έτερων αρχόντων;
Δεν είναι ένας από εμάς;
Δεν είμαστε εμείς, οι επί του καναπέ καθήμενοι, όπως σωστά παρατήρησε ο πατήρ Ιωάννης Οικονομίδης, μέρος του προβλήματος;
Αν όλοι εμείς πραγματικά θέλαμε, ο Δήμαρχος δεν θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά, παρά να ακολουθήσει την λαϊκή απαίτηση.

Τις πταίει άραγε;