οφείλουν τα πρόσωπα σεβασμό στους θεσμούς;
Στην έννομη χώρα μας από τη πρώτη δημοκρατία του Περικλή, ο λαός ανέθετε μέσω ψήφου, τα ηνία του ‘δήμου’ στους ικανότερους των πολιτών, προκειμένου να νοιαστούν για τα κοινά του κοινού των Αθηναίων.
Ταυτόχρονα ο νομοθέτης είχε θεσπίσει και τον εξοστρακισμό για τους προδίδοντες τα της δημοκρατίας.
Στο διάβα των χρόνων η δημοκρατία εξελίχθηκε και παγιώθηκαν θεσμοί, δημιουργώντας αναγκαιότητα υποστήριξης των θεσμών αυτών από ανθρώπινο δυναμικό, άλλοτε αξιωματικά και άλλοτε εκλεκτικά. Από τούτη την ανάγκη της κοινωνίας, των υπαρχόντων οικισμών μεγάλων και μικρών(νομαρχία, δήμος, κοινότητα) και τις σχέσεις αλληλεξάρτησης που είχαν μεταξύ τους, προέκυψαν - θεσμοθετήθηκαν και οι ονομασίες των προσώπων(νομάρχης, δήμαρχος, κοινοτάρχης).
Στη σημερινή εποχή γίνεται πολλές φορές σύγχυση μεταξύ του θεσμού και του προσώπου που τον αντιπροσωπεύει. Αναφέρομαι ιδιαίτερα στα άμεσα επηρεαζόμενα τους πολίτες δημοκρατικά αξιώματα που δεν είναι άλλα, από τον θεσμό του Δημάρχου, αντιδημάρχου δημοτικού συμβούλου…
Αυτό γιατί ενώ θα ανέμενε κανείς, οι τα κοινά επιζητούντες, να σέβονται και να τιμούν τους θεσμούς που εκλέχθηκαν να υπηρετούν, πρώτοι αυτοί καταλύουν την έννοια της δημοκρατίας και διδάσκουν μη συμμόρφωση με τα νόμιμα.
Στον Δήμο μας, αυτό είναι ορατό σε κάθε δημοτικό συμβούλιο, με αποκορύφωμα ένα από τα τελευταία, όπου δημοτικός σύμβουλος αποκαλεί τον Δήμαρχο ‘καραγκιόζη’ και μάλιστα επαναλαμβανόμενα.
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και φίμωση λόγου θα αντιπροτείνουν οι ‘προοδευτικοί’, αλλά τελικά ο δημοτικός σύμβουλος δεν αποκάλεσε Καραγκιόζη τον κατέχοντα τον θεσμό, αλλά τον Δήμαρχο, δηλαδή τον ίδιο τον θεσμό.
Στον αντίποδα της παραπάνω ενέργειας, ο θεσμός δεν δείχνει να ενοχλείται ιδιαίτερα και συνεχίζει τη συζήτηση. Ακόμη αίσθηση προκαλεί και η μη αντίδραση των υπολοίπων συμβούλων στο άκουσμα της λέξης καραγκιόζης( λέτε να δημιουργεί εσωτερική χαρά;)
Γιατί λοιπόν οι θεσμοθετημένοι αποδέχτηκαν τον χαρακτηρισμό και δεν προχώρησαν στον ‘εξοστρακισμό’ του μη σεβόμενου τους θεσμούς συμβούλου;
Η απάντηση έρχεται από την πρώτη δημοκρατία:’Όμοιος ομοίω αεί πελάζει ‘. Ο χαρακτηρισμός – ‘βρισιά’ που αποδόθηκε δεν ξένισε τον δήμαρχο, γιατί προφανώς τον ακούει συχνά και ενδόμυχα μέρος του να τον χαρακτηρίζει. Το πρόσωπο ναι.
Ο θεσμός τι χρωστάει να φορτωθεί χαρακτηρισμούς του ανθρώπου;
Με το σκεπτικό αυτό από εδώ και στο εξής, το πρόσωπο για τον θεσμό, αποδέχτηκε το δικαίωμα του καθενός, αντί για τον όρο Δήμαρχος Οινοφύτων να χρησιμοποιεί τον όρο καραγκιόζης. Επαναλαμβάνω για να το συνειδητοποιήσω και εγώ, πως το παραπάνω αποδέχτηκαν σιωπηλά, όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι.
Κατά τη γνώμη μου ο χαρακτηρισμός, αδικεί τον καραγκιόζη. Στη μορφή του καραγκιόζη, αντικατοπτριζόταν η φτώχεια της εποχής, η δυσκολία του ελευθέρως εκφράζεσθαι και ο αγώνας για επιβίωση.
Στη σημερινή εποχή κανένα από τα πρόσωπα δεν στοχεύει σε ικανοποίηση πρωτογενών αναγκών, αλλά σε καταβαράθρωση αντιπάλων που θα σταθούν εμπόδιο σε μελλοντικά σχέδια για την απόκτηση της εξουσίας.
Το πρόσωπο του Δημάρχου προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από τα προβλήματα, θέτοντας εαυτόν στο απυρόβλητο και προωθώντας τις αιτίες των κακών ή μη έργων στους ‘άλλους’.
Όπου άλλοι, παράβαλε συμπαραταξιακοί δημοτικοί σύμβουλοι.
Μάλιστα τολμά να ομιλεί μέσα στο θεσμικό τόπο εξωθεσμικά. Πώς να εξηγήσουμε τη φράση του μέσα στο δημοτικό συμβούλιο προς τους συμβούλους του: ‘ Να έρχεσθε στα προσυμβούλια για να ενημερώνεστε’. Ποιος νόμος ή κώδικας προβλέπει τα λεχθέντα σας Κύριε Δήμαρχε;
Είναι δε μερικές φορές τέτοιο το θράσος των συμβούλων όπου αλληλοκατηγορεί ο ένας τον άλλο ενώπιον των πολιτών, χωρίς να αντιλαμβάνεται τον θεσμικό ρόλο που του έχει αναθέσει η τοπική κοινωνία. Θυμίζουμε πως παρόλο που οι με τα κοινά ασχολούμενοι γκρινιάζουν διαρκώς για την τεράστια καταπόνηση και το ψυχικό τους κόστος, στο τέλος επανέρχονται και ζητούν κατ΄ επανάληψη τη ψήφο των δημοτών(μέλι έχει η θέση;).
Ο πολίτης λοιπόν οφείλει σεβασμό στον θεσμό. Ταυτόχρονα οφείλει όμως να αναθέτει τη φύλαξη των θεσμών σε πρόσωπα που θεωρεί ότι έχουν την ικανότητα αυτή.
Τι γίνεται στη περίπτωση που παρατηρείται απόκλιση του θεσμού από το πρόσωπο;
Ευτυχώς ο νομοθέτης προνόησε, επιτρέποντας στο λαό να παρέχει ή να άρει την εντολή αυτή κάθε 4 χρόνια, όταν του το επιτρέπουν οι ‘δοσοληψίες’ που έχει αναπτύξει με τους εκλεγμένους.
Ταυτόχρονα ο νομοθέτης είχε θεσπίσει και τον εξοστρακισμό για τους προδίδοντες τα της δημοκρατίας.
Στο διάβα των χρόνων η δημοκρατία εξελίχθηκε και παγιώθηκαν θεσμοί, δημιουργώντας αναγκαιότητα υποστήριξης των θεσμών αυτών από ανθρώπινο δυναμικό, άλλοτε αξιωματικά και άλλοτε εκλεκτικά. Από τούτη την ανάγκη της κοινωνίας, των υπαρχόντων οικισμών μεγάλων και μικρών(νομαρχία, δήμος, κοινότητα) και τις σχέσεις αλληλεξάρτησης που είχαν μεταξύ τους, προέκυψαν - θεσμοθετήθηκαν και οι ονομασίες των προσώπων(νομάρχης, δήμαρχος, κοινοτάρχης).
Στη σημερινή εποχή γίνεται πολλές φορές σύγχυση μεταξύ του θεσμού και του προσώπου που τον αντιπροσωπεύει. Αναφέρομαι ιδιαίτερα στα άμεσα επηρεαζόμενα τους πολίτες δημοκρατικά αξιώματα που δεν είναι άλλα, από τον θεσμό του Δημάρχου, αντιδημάρχου δημοτικού συμβούλου…
Αυτό γιατί ενώ θα ανέμενε κανείς, οι τα κοινά επιζητούντες, να σέβονται και να τιμούν τους θεσμούς που εκλέχθηκαν να υπηρετούν, πρώτοι αυτοί καταλύουν την έννοια της δημοκρατίας και διδάσκουν μη συμμόρφωση με τα νόμιμα.
Στον Δήμο μας, αυτό είναι ορατό σε κάθε δημοτικό συμβούλιο, με αποκορύφωμα ένα από τα τελευταία, όπου δημοτικός σύμβουλος αποκαλεί τον Δήμαρχο ‘καραγκιόζη’ και μάλιστα επαναλαμβανόμενα.
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και φίμωση λόγου θα αντιπροτείνουν οι ‘προοδευτικοί’, αλλά τελικά ο δημοτικός σύμβουλος δεν αποκάλεσε Καραγκιόζη τον κατέχοντα τον θεσμό, αλλά τον Δήμαρχο, δηλαδή τον ίδιο τον θεσμό.
Στον αντίποδα της παραπάνω ενέργειας, ο θεσμός δεν δείχνει να ενοχλείται ιδιαίτερα και συνεχίζει τη συζήτηση. Ακόμη αίσθηση προκαλεί και η μη αντίδραση των υπολοίπων συμβούλων στο άκουσμα της λέξης καραγκιόζης( λέτε να δημιουργεί εσωτερική χαρά;)
Γιατί λοιπόν οι θεσμοθετημένοι αποδέχτηκαν τον χαρακτηρισμό και δεν προχώρησαν στον ‘εξοστρακισμό’ του μη σεβόμενου τους θεσμούς συμβούλου;
Η απάντηση έρχεται από την πρώτη δημοκρατία:’Όμοιος ομοίω αεί πελάζει ‘. Ο χαρακτηρισμός – ‘βρισιά’ που αποδόθηκε δεν ξένισε τον δήμαρχο, γιατί προφανώς τον ακούει συχνά και ενδόμυχα μέρος του να τον χαρακτηρίζει. Το πρόσωπο ναι.
Ο θεσμός τι χρωστάει να φορτωθεί χαρακτηρισμούς του ανθρώπου;
Με το σκεπτικό αυτό από εδώ και στο εξής, το πρόσωπο για τον θεσμό, αποδέχτηκε το δικαίωμα του καθενός, αντί για τον όρο Δήμαρχος Οινοφύτων να χρησιμοποιεί τον όρο καραγκιόζης. Επαναλαμβάνω για να το συνειδητοποιήσω και εγώ, πως το παραπάνω αποδέχτηκαν σιωπηλά, όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι.
Κατά τη γνώμη μου ο χαρακτηρισμός, αδικεί τον καραγκιόζη. Στη μορφή του καραγκιόζη, αντικατοπτριζόταν η φτώχεια της εποχής, η δυσκολία του ελευθέρως εκφράζεσθαι και ο αγώνας για επιβίωση.
Στη σημερινή εποχή κανένα από τα πρόσωπα δεν στοχεύει σε ικανοποίηση πρωτογενών αναγκών, αλλά σε καταβαράθρωση αντιπάλων που θα σταθούν εμπόδιο σε μελλοντικά σχέδια για την απόκτηση της εξουσίας.
Το πρόσωπο του Δημάρχου προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από τα προβλήματα, θέτοντας εαυτόν στο απυρόβλητο και προωθώντας τις αιτίες των κακών ή μη έργων στους ‘άλλους’.
Όπου άλλοι, παράβαλε συμπαραταξιακοί δημοτικοί σύμβουλοι.
Μάλιστα τολμά να ομιλεί μέσα στο θεσμικό τόπο εξωθεσμικά. Πώς να εξηγήσουμε τη φράση του μέσα στο δημοτικό συμβούλιο προς τους συμβούλους του: ‘ Να έρχεσθε στα προσυμβούλια για να ενημερώνεστε’. Ποιος νόμος ή κώδικας προβλέπει τα λεχθέντα σας Κύριε Δήμαρχε;
Είναι δε μερικές φορές τέτοιο το θράσος των συμβούλων όπου αλληλοκατηγορεί ο ένας τον άλλο ενώπιον των πολιτών, χωρίς να αντιλαμβάνεται τον θεσμικό ρόλο που του έχει αναθέσει η τοπική κοινωνία. Θυμίζουμε πως παρόλο που οι με τα κοινά ασχολούμενοι γκρινιάζουν διαρκώς για την τεράστια καταπόνηση και το ψυχικό τους κόστος, στο τέλος επανέρχονται και ζητούν κατ΄ επανάληψη τη ψήφο των δημοτών(μέλι έχει η θέση;).
Ο πολίτης λοιπόν οφείλει σεβασμό στον θεσμό. Ταυτόχρονα οφείλει όμως να αναθέτει τη φύλαξη των θεσμών σε πρόσωπα που θεωρεί ότι έχουν την ικανότητα αυτή.
Τι γίνεται στη περίπτωση που παρατηρείται απόκλιση του θεσμού από το πρόσωπο;
Ευτυχώς ο νομοθέτης προνόησε, επιτρέποντας στο λαό να παρέχει ή να άρει την εντολή αυτή κάθε 4 χρόνια, όταν του το επιτρέπουν οι ‘δοσοληψίες’ που έχει αναπτύξει με τους εκλεγμένους.
